Daar is hij weer. Al strompelend komt hij uit de fietsenstalling tevoorschijn. Hij ploft zijn werktas neer voor de ingang en wandelt weg. Terwijl hij duidelijk geniet van zijn korte trip naar de rekken met metrokrantjes, kijk ik naar zijn tas die daar nu eenzaam staat te blinken. Hij gaat ervan uit dat niemand die ooit zou wegnemen of stelen. Het is zijn ritueeltje. Ik heb al vaak de neiging gehad die toch eens te verstoppen, al zou ik zoiets natuurlijk nooit durven. En wanneer hij aan zijn terugweg begint met de neus verscholen in zijn krantje, weet ik dat die jonge knaap wellicht weer zal opduiken. Elke dag op hetzelfde plaatsje. Ik twijfel er eigenlijk aan of hij wel echt jong is, ik ben er nooit echt goed in geweest iemands leeftijd te schatten. Hij begint hier en daar al wat haar te verliezen maar toch komt hij nog heel kinderlijk over. Met zijn muts die net niet tot over zijn oren geraakt, zijn ronde bril en hoofd verscholen tussen zijn opgetrokken schouders, wekt hij bij mij altijd een gevoel van medelijden op. En wanneer hij plots rondjes begint te wandelen en tegen zichzelf begint te praten, is het tijd voor Madam Hak. Met die zelfzekere blik in haar ogen, geblondeerde haren en een sterke parfumgeur om haar territorium af te bakenen. Ik hoop nog elke ochtend dat ze haar voet omslaat, of toch op z'n minst één van haar torenhoge hakken breekt. Al zou ik haar de aandacht niet gunnen die ze daarvoor van menig mannelijke passanten zou krijgen. Meer sympathie heb ik voor dat kleine, bleke meisje. Elke morgen, wanneer ze het rinkelen van de slagbomen hoort, snelt ze het station uit om toch zeker bij de eerste wagon te geraken. Met haar felblauwe jas en veel te ruime broek wacht ze ongeduldig om naar haar vaste plekje in de wagon te lopen.


Elke ochtend dezelfde mensen met dezelfde gewoontes en kleine ritueeltjes. Ik heb het nooit begrepen, kan er echt niet bij hoe ze dat toch blijven volhouden. Ikzelf, die elke ochtend mijn fiets rechts in de rekken plaats, voor de damestoiletten ga staan met mijn MP3 in de oren, wachtend zodat ik later kan opstappen in de tweede wagon om daar in de derde zetel aan de linker kant te gaan zitten, hecht daar niet zo veel belang aan, aan zo'n ritueeltjes. Laat mij de anderen maar observeren.