Ik hou van Vincent, ijsjes, schoenen, zon, foto's, muziek, regenbogen en chocolade. En van mooie dromen, binnenpretjes, sproetjes en het geluid van de regen. Maar waar ik stiekem ook veel van hou, da's van in de auto zitten. Serieus, ik kan daar echt van genieten. Daar zitten, met mijn mp3 in de oren, starend uit het raam om daar kleine toneelstukjes te bekijken. Toneelstukjes die jij, als rijdende regisseur, zelf in elkaar kan steken. In de zomer, dan zie je de heerlijkste kleuren en taferelen. Mensen lopen lachend buiten en je verzint zelf hun verhaal. Of in de winter, even die eenzame man in de sneeuw volgen en denken waar hij naartoe zou gaan. Of als het regent. Kinderlijk kijken welke druppel het snelst langs het raam naar beneden kan komen. Om dan te treuren, wanneer je merkt dat je bijna bij je bestemming bent en de coulissen moet verlaten, om misschien zelf het verhaal te worden.

Deze foto's zijn niet vanuit de auto, maar wel vanuit de trein genomen. Dit magische gevoel heb ik er net iets minder, maar toch vind ik het altijd jammer wanneer ik na een half uur weer uit de wagon moet stappen. Vreemd, maar ik kan echt genieten van een eenzame treinrit. Dan waan ik me even weg van de wereld, alleen met mijn gedachten en muziek. En wanneer de trein remt. Je rugzak voor de zoveelste keer van die zetel valt. De conducteur zijn irritante fluitje bovenhaalt en jij moet knokken om uit te trein te geraken. Dan ben ik weer terug in de realiteit. Aftellen tot ik 's avonds weer op mijn vaste plekje zit. Om weer een half uurtje heerlijk weg te dromen.