loving's for fools

Ik heb een hekel aan zondagen. Vooral tussen 11u45 en 14u30. En dan weer vanaf 18u tot ik ga slapen. De andere momenten ben ik namelijk bij Vincent. Vincent Coomans, de jongeman van mijn dromen. Want tussen 8u en 11u ontwaak ik namelijk naast hem. En tussen 14u30 en 18u hangen we lekker de bejaarden uit. Dat wil zeggen, 'n toertje doen op de vestingen en daarna ne pannenkoek gaan eten. En of ik er elke keer met volle teugen van geniet. Niet alleen van de wandeling en de zoetigheid. Vooral van de heerlijke gesprekken die we ondertussen voeren. Over hoe alles begon, onze angsten, onze dromen.

Dit zijn niet mijn beste foto's. Maar ze geven wel perfect weer hoe ik me op die momenten voel. Vrij. Zonder zorgen. Genietend. Warm. Verliefd. En eigenlijk, wat is een 'goede' foto? Een beeld met de perfecte compositie met de allernieuwste lens bewerkt in de laatst uitgebrachte Photoshop? Of een foto die met heel veel liefde genomen werd. Aan jullie de keuze...

they'll never take the good years

Als klein kindje, was ik een typisch meisje. Ik zat op ballet en alles moest roze zijn. Wanneer iemand mij dan ook vroeg: 'Wat wil je later worden?'; antwoordde ik steevast: PRINSES.

Maar er was één iets, wat ik heel erg graag wou hebben. Ik las erover in sprookjes, ik zag ze in films met prinsessen,... maar nooit gooide de Sint het door de schoorsteen of bezorgde de Kerstman het onder de kerstboom. En nu, omdat we drie jaar samen zijn, kreeg ik het eindelijk van mijn allerliefste Vincent. Héérlijk, zo'n muziekdoosje. Wanneer ik het open, begint een elfje rondjes te draaien op zo'n sprookjesachtig deuntje.

Ik mag dan nu geen klein, roze meisje meer zijn, toch krijg ik er nog steeds niet genoeg van.