van zomersproeten naar wintervoeten

Kleine Prins

later is niet nu

zee

"De eerste keer met mijn Nikon"

Ik ben vandaag in een album terecht gekomen.
Heel puberaal had ik het "De eerste keer met mijn Nikon" genoemd.
Nooit nog zou ik mijn albums zo'n lange namen geven.
Maar tijdens het bladeren door de foto's, moest ik toch een beetje glimlachen naar mijn scherm.
Beelden van een heerlijke zondagnamiddag verschenen op mijn netvlies.
't Zijn natuurlijk niet mijn beste foto's;
maar wel mijn eerste.

En da's toch ook al wat.

'k Heb een krop in mijn keel
Maar ik weiger ze eruit te huilen.
'k Heb woorden in mijn hoofd
Maar ik weiger ze te denken.

Ik zou vandaag wel eens mijn joker willen inzetten.
Gewoon es passen.
Vandaag es niet.

Nouk

Excuses voor de minder goede kwaliteit door het verkleinen van de foto's.

Ik heb Fifteen Floors.
Maar eerst had Balthazar Fifteen Floors.
Ik raad jullie allemaal aan dit nummer te gaan beluisteren.
Gewoon omdat jullie mogen beseffen hoe goed deze band is.
Maar ik had het dus over mijn Fifteen Floors.

http://fifteenfloors.tumblr.com
Het is mijn plekje geworden.
Ik voel me er bijna meer thuis dan op mijn eigen kamer.
Want ik kan er mijn woorden kwijt.
En ik hou ervan die woorden te combineren met enkele van m'n foto's.

Maar soms wil ik gewoon mijn beelden kwijt.
Zonder de druk te ervaren er ook iets 'schoons' neer te typen.
Soms wil ik gewoon enkele foto's posten.
Met of zonder woorden, het doet er niet toe.

Zoals vandaag.
Vandaag heb ik zin om kinderportretten te posten.
Gewoon.
Omdat ik de laatste tijd meer dan ooit
ook nog eens zo'n kindje wil zijn.
Ook al is het maar héél even.

En daarom wordt deze plek mijn tweede thuis.

Meneer Ballonvlucht

"Ik zou da nie mis vinden, 'n huisje op 't water", uw blik staat weer op dromen en ik doe maar al te graag mee. Stel u voor, ons eigen bootje: 'De Ballonvlucht'. Een beetje tegendraads natuurlijk, maar die moet nu eenmaal 'n naam hebben. En dan varen we lekker onze eigen weg. Zorgen overboord en vissen naar geluk.

Ah, dromen met jou,
dat gaat zo heerlijk

vanzelf.

le petit prince

Een grote prins en een kleine prins.
Elk mijn hart gestolen.

Den ene al wa eerder dan den andere.
Maar ze kunnen delen, he?

she loves you yeah yeah yeah

en al dansend op platen van The Beatles

ben jij mijn pauzeknop

wanneer mijn hoofd dreigt te overstromen

jouw woorden

mijn zandzakjes

Londen

Stomme ooievaar. Ge zijt 20 jaar geleden volledig de mist ingegaan. Misschien wel letterlijk, want je miste de afslag richting Londen. Serieus, dat moest mijn geboortestad zijn! De stad waar het heerlijk veel regent met grijze wolken inbegrepen. Waar ik ondergronds kan verdwalen door het veel te ingewikkelde metrosysteem. Dan kan ik er uit pure frustratie de bus nemen, alleen al omdat ze rood zijn en twee verdiepingen hebben! Londen, de stad waar jongens in jeanshemdjes niet uitgelachen worden en men niet denkt dat mijn favoriete legging met bloemetjes mijn pyjama is. Je hebt er evenveel vintagewinkeltjes als rode telefoonhokjes en... heb ik al verteld dat het er lekker veel regent? Maar ik woon in Ieper. En misschien is het wel die ooievaar die al de Engelse studenten hierheen brengt, om zijn fout goed te maken. Zo kan ik me, tussen de chocolade-kopende-Britse-accentjes, toch nog een beetje in Londen wanen.

Daar is hij weer. Al strompelend komt hij uit de fietsenstalling tevoorschijn. Hij ploft zijn werktas neer voor de ingang en wandelt weg. Terwijl hij duidelijk geniet van zijn korte trip naar de rekken met metrokrantjes, kijk ik naar zijn tas die daar nu eenzaam staat te blinken. Hij gaat ervan uit dat niemand die ooit zou wegnemen of stelen. Het is zijn ritueeltje. Ik heb al vaak de neiging gehad die toch eens te verstoppen, al zou ik zoiets natuurlijk nooit durven. En wanneer hij aan zijn terugweg begint met de neus verscholen in zijn krantje, weet ik dat die jonge knaap wellicht weer zal opduiken. Elke dag op hetzelfde plaatsje. Ik twijfel er eigenlijk aan of hij wel echt jong is, ik ben er nooit echt goed in geweest iemands leeftijd te schatten. Hij begint hier en daar al wat haar te verliezen maar toch komt hij nog heel kinderlijk over. Met zijn muts die net niet tot over zijn oren geraakt, zijn ronde bril en hoofd verscholen tussen zijn opgetrokken schouders, wekt hij bij mij altijd een gevoel van medelijden op. En wanneer hij plots rondjes begint te wandelen en tegen zichzelf begint te praten, is het tijd voor Madam Hak. Met die zelfzekere blik in haar ogen, geblondeerde haren en een sterke parfumgeur om haar territorium af te bakenen. Ik hoop nog elke ochtend dat ze haar voet omslaat, of toch op z'n minst één van haar torenhoge hakken breekt. Al zou ik haar de aandacht niet gunnen die ze daarvoor van menig mannelijke passanten zou krijgen. Meer sympathie heb ik voor dat kleine, bleke meisje. Elke morgen, wanneer ze het rinkelen van de slagbomen hoort, snelt ze het station uit om toch zeker bij de eerste wagon te geraken. Met haar felblauwe jas en veel te ruime broek wacht ze ongeduldig om naar haar vaste plekje in de wagon te lopen.


Elke ochtend dezelfde mensen met dezelfde gewoontes en kleine ritueeltjes. Ik heb het nooit begrepen, kan er echt niet bij hoe ze dat toch blijven volhouden. Ikzelf, die elke ochtend mijn fiets rechts in de rekken plaats, voor de damestoiletten ga staan met mijn MP3 in de oren, wachtend zodat ik later kan opstappen in de tweede wagon om daar in de derde zetel aan de linker kant te gaan zitten, hecht daar niet zo veel belang aan, aan zo'n ritueeltjes. Laat mij de anderen maar observeren.